یادداشتی پیرامون نکات قوت و ضعف طرح اقدام ملی مسکن

طرح اقدام ملی مسکن؛ "7 نکته درباره طرح جدید خانه دار شدن مردم"

متن استاد گرامی آقای دکتر میثم فتحی

بسمه تعالی

یاد اشت های سخن گفتن ازخدا» ۱  Speaking Of God

عنوانی است که قدمت آن به قدمت تاریخ اندیشه است.

برخی قائل به الهیات اثباتی اند. برخی قائل به الهیات سلبی اند ،مانند دیونوسیوس،فلوطین،ابن میمون، کگارد،بارت،نیفتریک،قاضی سعید قمی. یعنی سخن گفتن از خدا را ممنوع و یا ممتنع میدانند و برخی نیز ره میانه پیش گرفتند ،چون ابن عربی،صدرالمتألهین،علامه طباطبایی و. یعنی سخن گفتن از خدا را به نحو موجبه جزئیه میپذیرند. در این یادداشت،یکی از استدلالهای حقیر در دفاع از الهیات سلبی بیان میشود.

آیاچیزهایی قابل توصیفند که شناخته میشوند یا بالعکس یا هر دو یا هیچ کدام؟

توسعه برای انسان یا انسان برای توسعه؟!

ایمان عابدی
آدمی در تجربه زیسته خود در طول چند سده نوعی سبک زندگی خاصی را در پیش‌گرفته که گوهر آن‌ مدرنیته بوده است. توسعه نیز نوعی سبک زندگی جدید را در داخل جریان مدرنیسم و در غالب مکاتب‌ مختلف برای انسان پدید آورده است. توسعه گاهی به عرصه فرهنگ گام نهاده و توسعه فرهنگی را می‌سازد و گاه پای در کفش ت کرده و توسعه ی قلمداد می‌شود. توسعه اقتصادی رایج نیز ذیل مکتب نئوکلاسیک و معمولاً توسط اقتصاددانان و جامعه شناسان عرضه‌شده است یعنی در علوم اجتماعی اقتصاد و جامعه‌شناسی توسعه را تعریف کرده‌اند.
مقدمه
هرگاه از علم سخن می‌رود لاجرم از روش[1] و منظر[2] خاصی صحبت می‌شود. آنچه در این مقاله به آن می‌پردازیم انتقادهایی است به منظر و روش اقتصاد و جامعه‌شناسی به انسان که در گفتمان سازی توسعه بکار رفته است. طبعاً جهان‌بینی (منظر) عالمان اقتصادی محدودیت‌های خاص خود را دارد و به همین دلیل به برخی جنبه[3] ها کمتر و به برخی جنبه‌ها بیشتر توجه می‌کند. انتقادهایی که در ادامه به آن اشاره می‌شود ناشی از همین جهان‌بینی ناقص تک ساحتی است. آنچه در توسعه با گفتمان‌های غالب و متعارف در طول سال‌ها رواج داشته تجربه‌هایی را برجای نهاده که امروز می‌توان با نقد آن در جهت تکمیل و تغییرش گام برداشت؛ چراکه برای آدمی زیبنده نیست که به تجربه زیسته پیشینیان خود بی‌اعتنا باشد و از یا کورکورانه راه گذشتگان را طی کند.

در مطالب زیر از ترجمه آقای دشتی و شرح آقای مکارم شیرازی استفاده شده است. برخی توضیحات حقیر نیز در خلال متن و برخی در پایان هر قسمت گفته شده است.

نامه به فرماندار بصره، عثمان بن حنیف انصارى که دعوت مهمانى سرمایه دارى از مردم بصره را پذیرفته بود:

ضرورت ساده زیستى کارگزاران: پس از یاد خدا و درود اى پسر حنیف، به من گزارش دادند که مردى از سرمایه داران بصره، تو را به مهمانى خویش فرا خواند و تو به سرعت به سوى آن شتافتى خوردنى هاى رنگارنگ براى تو آوردند و کاسه هاى پر از غذا پى در پى جلوى تو نهادند. گمان نمى کردم مهمانى مردمى را بپذیرى که نیازمندانشان با ستم محروم شده و ثروتمندانشان بر سر سفره دعوت شده اند، اندیشه کن در کجایى و بر سر کدام سفره مى خورى. پس آن غذایى که حلال و حرام بودنش را نمى دانى دور بیفکن و آنچه را به پاکیزگى و حلال بودنش یقین دارى مصرف کن.